2 kwietnia 2014r zmarł Zenon Wysłouch, wice-przewodniczący Rady Fundacji „Za Wolność Waszą i Naszą”, człowiek, który bez reszty był oddany idei promocji polskiej kultury kresowej, współpracy kulturalnej polsko-białoruskiej, wspólnoty losów naszych narodów. Należał do znanego rodu kresowego z Polesia. Rodzinny majątek Wysłouchów – Pirkowicze -, który zachował się w dobrym stanie do dziś, znajduje się w połowie drogi między Brześciem, a Pińskiem. Zenon po upadku Związku Sowieckiego niejednokrotnie odwiedzał rodzinne strony. Był synem profesora Seweryna Wysłoucha, wybitnego uczonego, założyciela polskiej białorucystyki, przedwojennego docenta Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a po wojnie profesora zwyczajnego, prorektora Uniwersytetu Wrocławskiego, dziekana wydziału prawa.
Urodzony 11 kwietnia 1929 roku w Wilnie po wojnie, razem z rodziną, trafił do Wrocławia. Studiował początkowo na Politechnice Wrocławskiej, następnie na Politechnice Warszawskiej, otrzymując dyplom w 1954 roku. Z wykształcenia był inżynierem-konstruktorem, specjalizującym się w dziedzinie maszyn budowlanych i drogowych. W latach 1957-1982 pracował, jako Główny Konstruktor w Fabryce Maszyn Budowlanych FADROMA we Wrocławiu, co było ewenementem na ówczesne czasy, gdyż nigdy nie należał do partii. Prowadził prekursorskie badania nad zastosowaniem elektroniki i robotyki w maszynach do robót ziemnych, które przyniosły mu liczne patenty.
Za działalność w NSZZ „Solidarność” był, w okresie stanu wojennego, internowany w Grodkowie. Po zwolnieniu z internowania i przymusowej dymisji z ‘’Fadromy’’, napotkał wiele trudności w znalezieniu nowej pracy. W latach 1983-1990 kierował wrocławskim oddziałem warszawskiego Instytutu Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego.
Pod koniec lat 80 zaangażował się w działalność Wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego, działając w nim z wrodzonej potrzeby pracy dla kraju, wyniesionej z tradycji rodzinnej Wysłouchów, słynących z postawy patriotycznej i zacięcia społecznikowskiego. Z ramienia Komitetu kandydował na stanowisko prezydenta Wrocławia, przygrywając w głosowaniu radnych miejskich zaledwie jednym głosem z Bogdanem Zdrojewskim. W latach 1990-1994 był Radnym miasta Wrocławia.
W latach 1991-2001 jako dyrektor wrocławskiej Delegatury Ministerstwa Skarbu Państwa nadzorował proces prywatyzacji, który we Wrocławiu był jednym z najbardziej skutecznych w Polsce. Po odejściu na emeryturę poświęcił się badaniom nad historią rodu Wysłouchów, wielokrotnie odwiedzając Białoruś, Litwę, rodzinne Polesie, miejscowości, związane z działalnością rodziny Wysłouchów.
Prywatnie był zapalonym turystą – kajakarzem, wędrownikiem. W relacjach przyjaciół i współpracowników jawił się, jako człowiek otwarty, ciepły i życzliwy, liczący się z ludźmi i poświęcający im wiele uwagi. Prace w Fundacji traktował, jako wyjątkowo ważne i odpowiedzialne zadanie społeczne. Był dobrym duchem zespołu Fundacji, nośnikiem legendarnej kresowej inteligencji ,pracowitości i tolerancji. Będzie nam Go bardzo brakowało w naszej pracy. Zamierzamy ustanowić nagrodę Jego imienia dla wybitnych przedstawicieli kultury kresowej, zarówno polskiej, jak i białoruskiej.
Śpij spokojnie, nasz dobry Przyjacielu.
